چین تاریخ طولانی ای در صنعت فرش دارد. و نمونه های اصل فرش چینی احتمالا به عنوان کالای تجاری استفاده می شده که قدمت آن به 2000 سال پیش بر می گردد و به عنوان زیر انداز در بارگاه امپراطوری استفاده می شده است. اگر چه هنر بافت فرش در حدود قرن شانزدهم و هفدهم در چین باب شده است اما الگوهای استفاده شده در فرش های چینی قدیمی تر غالبا از طرح های نقاشان بر گرفته شده و از جنس ابریشم می باشند.
در بعضی از این فرش های دستبافت چینی نیز طرح هایی از نمادهای قدیمی مذهبی چین با نقوش ممتاز اژدها تصویر شده است. نمادهای استفاده شده در این فرش ها به ندرت منشا بودایی یا تاویی دارند.
فرش های دستبافت قدیمی تر اغلب دارای الیاف پنبه ای هستند. اگر چه دارای تار و پود محکم و گره های درشت هستند که باعث می شود این فرش ها نسبتا ضخیم باشند، اما در عین حال نرم و انعطاف پذیر نیز می باشند. این فرش ها در استان های گانسو، نینگشیا، سیچوان و مغولستان داخلی در نزدیکی شهر باتوئو تولید می شوند. فرش های باتوئویی، اغلب در اندازه های کوچک بافته می شوند. مشخصه این نوع فرش ها، داشتن طرح های منظره مانند و نقوش نمادین است. و رنگ غالب در این فرش ها طیف های مختلف رنگ آبی است. بعد ها استان های شانسی، شاندونگ و هوپئی نیز به مناطق تولید کننده فرش اضافه شدند.
فرش های جدیدتر و امروزی از طرح های بسیار متنوع تری برخوردار هستند. برای مثال آنها دارای نقوش گل و الگوها و نقوش معمول فرش های ایرانی هستند. این فرش ها از الیاف پشمی ماشینی تهیه می شوند، در آفتاب رنگ شده و سپس رنگهای ضد کروم شسته می شوند. بسیاری از این فرش های جدید ضخیم و متراکم هستند. به این دلیل که دو رشته نخ در تار آنها به کار رفته (الیاف دو لایه) و در تکنیک بافت این فرش ها از گره سنه نامتقارن استفاده شده است. امروزه تولید این فرش ها در شهر پکن و بندر تین جین و حومه آنها صورت می پذیرد.
امروزه فرش های چینی با نام های نینگشیا، تین تسین(تیانجین)، پاتوئو و پکینگ در بازار به فروش می رسند.
